Ratrace als stip op de horizon.

Wat begon als een impulsief idee op 20-10-2023, groeide uit tot een belangrijke mijlpaal in de loop van 2024.

Tijdens het feest van Thijs, ter gelegenheid van zijn 40e verjaardag, spraken we over onze eigen sportieve doelen. Over een half jaar zou ik ook 40 worden, en het idee om samen iets sportiefs te ondernemen hadden we al vaker besproken. Echter, verder dan ideeën kwamen we niet. Ik had zelf het plan opgevat om een triatlon te doen voor mijn 40e verjaardag en was al begonnen met zwemlessen, omdat dat nog wel wat verbetering kon gebruiken. Maar tijdens mijn zoektocht naar uitdagingen, ontdekte ik dat er nog veel meer leuke en uitdagende races zijn. Zo stelde ik voor dat we de Ratrace Coast to Coast in Schotland zouden doen: een race waarin je in één dag 21 mijl (34 km) rent, 78 mijl (125 km) fietst en 1 mijl (1,6 km) met de kajak aflegt om de finish te bereiken. Op 21-10 schreef ik ons in als team: Dutch 40. Omdat we allebei al veel sporten, voelden we geen haast om met trainen te beginnen; onze basis was immers goed.

In november merkte ik dat mijn linkerarm tijdens (en door) het sporten dikker werd dan normaal. Eerst dacht ik dat ik mijn arm gewoon intens had getraind en dat hij er daardoor wat gespierder uitzag. Helaas werd dit begin december erger, en het leek alsof ik in één arm steroïden had genomen. De arm werd rood, gezwollen, en de aderen lagen duidelijk zichtbaar op de huid. Bovendien verzuurde de arm sneller tijdens trainingen, wat normaal gesproken nooit zo snel gebeurde. Na overleg met mijn coach en later die dag met mijn familie, besloot ik de huisartsenpost te bellen. Daar dachten ze aan een trombosearm. Een echo de volgende dag bevestigde dit: trombose in een groot vat onder mijn sleutelbeen, waardoor de afvoer van bloed uit mijn arm verstoord was. Dit was verklaarbaar, omdat ik een tijdje terug tijdens het zwemmen bij een rugslag een knap had gevoeld in mijn schouder op die plek. Ik kreeg bloedverdunners voorgeschreven en een controleafspraak in 2024 vanwege de feestdagen.

Op 11-01 had ik mijn afspraak in het ziekenhuis, met bloedcontroles en een CT-scan. Eind januari volgde een controleafspraak om de resultaten te bespreken. Tijdens het sporten deed ik rustig aan met mijn linkerarm, en het leek iets beter te gaan.

Op 22-01, iets voor 10:00 uur, werd ik gebeld door het ziekenhuis… Ik voelde meteen dat dit geen goed nieuws kon zijn. Eigenlijk knaagde dit gevoel al een tijdje in mijn onderbewustzijn. De dokter had moeite om het nieuws over te brengen, en toen hij zei dat hij dit liever niet telefonisch deed, wist ik eigenlijk al genoeg. Hij vertelde me dat er vermoedelijk een kwaadaardige tumor in mijn borst zat, net boven mijn hart, rond de grote bloedvaten. Deze tumor drukte op die bloedvaten, wat de trombose in mijn linkerarm veroorzaakte. Er was meer onderzoek nodig om vast te stellen wat voor type kanker het was en wat de behandeling zou worden. Gelukkig leek het erop dat er geen uitzaaiingen waren naar andere organen.

Wat volgde, was een periode van veel ziekenhuisbezoeken, gesprekken en onderzoeken. Veel bloedonderzoeken en meerdere biopten, variërend van het wegnemen van een klein stukje weefsel met een naald tot uiteindelijk een operatie op 15-04 om een groot stuk tumor te verwijderen en te onderzoeken. Gelukkig kon ik gewoon blijven werken en sporten, en het leven met twee jonge kinderen ging gewoon door. Dit hielp me om niet te veel in negatieve gedachten te verzinken. Helaas kreeg ik bij elke uitslag te horen dat ze nog steeds niet konden bepalen welk type kanker ik had, en dat er weer nieuwe of aanvullende onderzoeken nodig waren. Maar op 19-04 kreeg ik eindelijk de diagnose: Hodgkin-lymfoom, een type kanker dat het lymfestelsel aantast. Hoewel dit ernstig klinkt, was er ook goed nieuws. Hodgkin-lymfoom is een van de best behandelbare vormen van lymfeklierkanker, mede dankzij de effectiviteit van chemotherapie en radiotherapie. Omdat ik nog relatief jong ben en in goede fysieke en mentale gezondheid verkeer, is de prognose erg positief. De specialisten verwachten dat ik goed zal reageren op de behandeling en dat de kans op volledige genezing groot is.

Op 17-05 begon ik eindelijk met de eerste chemokuur. Een half jaar nadat ik met klachten naar het ziekenhuis ging en na een periode vol onzekerheid, kon de behandeling en daarmee de weg naar genezing beginnen. Inmiddels heb ik zeven chemokuren gehad en staat de laatste nog gepland. De tussentijdse controle na vier behandelingen was erg positief, en ik weet nu dat ik na de achtste chemo nog drie weken bestralingen krijg. Daarna is het behandeltraject klaar.

Hoewel ik de chemokuren redelijk goed verdraag en fysiek en mentaal nog steeds vrij sterk ben, merk ik wel dat de chemo's hun tol eisen. De vaten en zenuwuiteinden in mijn armen zijn er wel klaar mee. Gelukkig heb ik regelmatig kunnen trainen voor de race in Schotland. Omdat de tumor op mijn hart drukte, was mijn hartslag veel hoger dan normaal, en dit merk ik nog steeds tijdens het sporten. Bij elke training laat ik me daarom leiden door mijn hartslag om niet te verzuren. Dit betekent dat het tempo tijdens de race lager zal liggen dan we oorspronkelijk hadden gepland. We zijn van het streven naar een snelle tijd overgestapt naar het vooral genieten van de race en op een normale manier de finish halen. Ondanks dat er nog wat bestralingen volgen, zal het behalen van de finish voor mij voelen als het overwinnen van een moeilijke periode. De race vindt plaats drie weken na mijn laatste infuus. Hopelijk zijn de meeste chemicaliën dan uit mijn lichaam verdwenen.